Çilli yanaklı, kızıl saçlı, hafif topluca bir delikanlı. Yirmili yaşlarda gösterse de, zihninin çocukluk yıllarında kaldığı belli. Mendil satıyor çarşıda. Hemen hemen her indiğimde rastlıyorum ona.
Bugün manavdan bir şeyler alırken arkamdan seslendi.
"Abla abla"
Hepsi bu. Daha ağzından başka söz duymadım. Ha bir de "Al al" diyor. :)
Döndüm. Evet o.
Mendili elli kuruşa sattığını biliyorum ama belki çocuk zihniyle başa bir fiyat söyler; sonra elli kuruşu görünce üzülmesin diye sordum.
"Ne kadar?"
"Al al"
"Tamam. Ne kadar?"
"Al"
Manav söze karıştı ve gönlümden kopanı vermemi tavsiye etti.
Elimi cüzdanıma sokup parmaklarımın arasına toplanan bozukluk kümesini delikanlının avucuna koydum. Merak etmeyin, bozukluk kümesi beş ve on kuruşlardan oluşmuyordu. (Fakirler verir o kadarını, ben elli kuruş bir lira veririm.) İki paket mendili çantama koydum.
O sırada çilli yanaklı delikanlı. Avucuna baktı. Güldü. Bana baktı. Güldü. Bir kaç paket mendil daha uzattı.
"Al al"
Hmmm verdiğim parayı beğendi. Bir kaç tane daha satmak istiyor. Amaaaaan alıvereyim ne olur yani dedim ve bir miktar daha bozukluk uzattım.
Elimi tuttu. Yavaşça itti. Sonra altı paket mendili domates tezgahının üzerine bıraktı. Gülüyordu. Ona verdiğim bozuklukları gösterdi. Gözleri yeşil mavi arası çok güzel bir renk. Öylece baktım o güzel, o temiz gözlere. Güldü bana.
Yürüdü gitti.
Manav torbaları elimde arkasından baktım. Esnaf ne çok seviyor onu.
Bir zihinsel engelli, hak ettiğinden fazlasını kabul etmemeyi başarabiliyorken. Fakirler karanfil ben gül bırakıyorum diyen olsa olsa insanlık engellidir dedim kendi kendime. Bütün servetini versen bir çilli olamazsın sen. İşte senin paranın yetmeyeceği şey; insanlık. Naber fakiiiiir. Kendi diyen kendi olur. Nanik nanik. Ohhhh.
Az sonra ben anasonlu peşinde koşarken tekrar karşılaştık güzel gözlü çilli mendilciyle.
"Abla abla" dedi.
Göz kırptı. Öyle güzel kırpıyor ki...
Can onlar can.
