tapınakta yoga, evde namaz sizi gidi siziler

tapınakta akşam yogası, evde yatsı namazı

yine çok güzel bir gün hediye edildi bana. diğerlerine de elbette. belki aslında sadece farkında olanlara. neyse uzatmıycam hiç felsefe modunda değilim.

hani geçenlerde kendini efesli zanneden bi çocuktan bahsetmiştim ya... çocuk dediysem sakallı makallı adam. benim ufaklıktan üç yaş büyük. neyse işte bu efesli tolga illa yaşadığı yerleri tanıtacak. takmış bi kere. yine yeni bir etkinlik düzenlemiş. arkadaşım sibel'le biz iki kafadar ada'dan koşup yetiştik selçuk istasyon meydanına. bi baktık ahali toplanmış. 

merhaba

hoş beş

başladı efesli tolga anlatmaya... amanın annesi bu çocucuğun ağzına kat kat patiskalar tıkamış da konuşmalara hasret mi bırakmış? makinalı mübarek. not alayım desem, ayakta beceremiycem. anlattı da anlattı. hiç birimizin bi şey bilmediğini biliyor tabi. ne kadarı doğru ne kadarı az doğru bilmem. evliya çelebi üstadından el aldı mı mesela?

işin tarih kısmını geçiyorum. aklımda kalan bilgiler yanlış olabilir. ama özetle selçuk, tren yolunu iyi ki kapmış diyebiliriz. bi de yaşasın ahmet hamdi bey. bi de "ben şam'dakini gördüm." (kriptologlar buyursun) :)))

gezi tatlı tatlı devam etti. cep telefonu fotoğrafçılığı alanında birbirimizle yarıştık. efesli tolga'yı kah dinledik, kah sinir ettik ama dağılmadık. herkeste bir yoga merakı vardı. program artemis tapınağında yoga yapıldıktan sonra bitecekti.

tapınağa geldik. etkileyiciydi. etkilendik. yanımızdaki mamalardan tapınak kedilerine sunduk. kabul buyurup yalamadan yuttular. tapınak tarihçesi anlatıldı. sütunların yerlerini değiştirmezsek, alıp eve götürmezsek orada yoga yapabilirmiş miydik? soruldu. soruşturuldu. eğitmenimiz "ancak şurada yapmamıza izin verildi" dedi ve biz tam oraya otağımızı kurduk. (ne yazacaktım yani) :)))

bu kısma "yoga yapanlar bilir" cümlesiyle başlamak istedim. ama sadece o kadar. havalı oluyor böyle başlayınca. hani bi bilenler var bi de siz bilmeyenler. ve fakat ama ancak ben bilenlerdenim der gibi(mi) onu da tam olarak bilmiyorum aslında. neyse yoga yapanlar bilir, müslüman olup yoga yapmışlar arasında bugüne kadar kayıtlara geçmiş bir çarpılan yok. bilemem belki önden çarpılıyoruz ve çarpıldığımız için yoga yapıyoruz. bakış açısı.

aramızdaki tedbirli katılımcılar mat'lerini yayıp popolarını sağlama aldılar. biz çimenlere ve malum bölgemizde taşıdığımız, aslında o akşama kadar bundan pek hoşlanmadığımız ekstra yağ dokumuza şükrederek yere oturduk. çok tatlı bir eğitmenimiz vardı. yumuşak sesli. kısa saçlı, sabırlı, opera dinlemek için avusturya'ya, tuzsuz peynir almak için zürih pazarına gidecek kadar tutkulu bir insan... yapmamız gerekenleri bize tane tane anlattı. hep birlikte yaptık. şimdi en çok etkilendiğim kısmı anlatmak istiyorum. işin aslı o anda hangi pozisyonda olduğumuzu hatırlamıyorum. kolum bacağım bi yerlerdeydi ama bilemiycem. hatırladığım, eğitmenimizin bize "ortama değil, doğaya ait olan seslere odaklanıp sadece o sesleri duyun" demesiydi. muhteşemdi. cik cik cik cik cik cik o kadar cik cik cik cik benim de cikleyesim geldi. kimseye duyurmadan iki kere cik cik dedim. gülmem tuttu. gözler kapalı bu arada. ama manzarayı merak ediyorum. dayanamadım açıp şöyle bi etrafı kolaçan edeyim dedim. ettim. sonra kimse görmeden tekrar gözlerimi kapattım. 

bitirirken "üç nefes" alıp vermemiz istendi. birincisini o kadar büyük alacaktık ki, dünyadaki bütün savaşları bitirmeye yetecekti. ikincisi konusunda emin değilim ama sanırım üçüncüsü hayatımızda affetmemiz gereken herkesi affetmemize yetecek bir nefesti. galiba ikincisi de... hatırlayamadım.

sonra her güzel şey gibi yoga da bitti. 

bi şey bitince yeni bi şey başlar ya işte "croq" zamanı başladı. selçuğa gelirseniz gidin valla. bir gün bir fast food reklamı yapacağıma kendim bile inanmazdım. ben doğalcılardan olduğumdan bin yılın bi başı yemekle bi şey olmaz diyerek "kar beyaz croq" ve ayran söyleyip gereğini iki dakkada yerine getirdim. arkadaşlarım da başarılıydılar. hepimize afiyet oldu. kalkıp ada'ya döndük.

zorunlu açıklama: şimdi yazacağım kısımda dolaylı da olsa kendi inancımdan bahsedicem. bu çok hoşuma gitmiyor. özel alan. ama. aması var işte.

bundan sekiz sene evvel ortanca kız kardeşim, laf arasında yeğenimin gittiği ana okulunda yoga dersi olduğunu söyleyince küplere binmiştim. vay efendim budizm dininin ibadetini ana okuluna sokmak da neymiş? falan fıstık... hatta kız kardeşim benim verdiğim gazla okula gidip yöneticilerle konuşmuştu. :)) sonra ben büyüdüm. aklımı teslim ettiğim yerden geri aldım. almadım. kurtardım. kuran'ı tekrar okudum. kimsenin "bence"si "böyle zevk ettim"i olmadan. yorumsuz. çıplak beyinle... etrafımdaki kuran'ı okumaya gayret ettim. daldaki, elmanın çekirdeğindeki, yıldızdaki, balığın pulundaki, yosun kokusundaki ayetleri anlamaya çalıştım. seneler evvel kaybettiğim adaleti pişman olmuş eski mahkumlara iş vermek isteyen bir esnaf ilanında buldum. sevgiyle ya da nefretle bakan göz bebeklerine odaklandım uzunca bir süre. sevgiyi seçtim. çocuklarımı kucağıma aldığım ilk anları hatırladım. bolivyalı bir köylü kadınla aynı duyguları tatmakta olduğumu düşündüm. "mutlak doğru"nun göreceli, bölgesel, kişisel, zamansal olamayacağından emin oldum. 

tek tanrılı bir insanım. o'na ne isim vermek istediğim beni ilgilendirir. o'nunla nasıl irtibat kurduğum beni ilgilendirir. burada yazmaya pek bayılmadığım konu şuydu; akşam yoga'sından sonra evde yaratı'cımla sohbetteyken (eskiden buna namaz kılarken derdim) bi baktım çarpılmamışım. ve o anda aklıma gelen yıllar evvel yeğenimin ana okuluna yoga konusunda verdiğim tepkiydi. belki yarın bundan daha  farklı düşünürüm bilmiyorum. ama şunu anladım ki hayatımda yeni bilgilere yeni duygulara daha fazla alan açmalıydım. işime yarayanları kullanır diğerlerini sevgiyle yerinde bırakırdım olur biterdi. yeter ki süzgecim akıl olsun.

ha bi de büyük konuştuğumu hatırladım. ana okulu yoga dersi için "hayatta böyle şey olmaz" demiştim. nooldu? gittim tapınakta yoga yaptım. :)))) ama bundan sonra uyandım artık büyük konuşmanın kitabını yazarım. işte büyük konuşuyorum; "ben hayatta zengin olamam. olsam bile kimseye hayatta zırnık koklatmam." hadi bakalım aşk'ile amin.

sevgiyle...