"sokaktayım" diyen delikanlı

Kar hepten niyeti bozdu. Lapa lapa... Bir kaç satır yazıp başımı kaldırdığımda çatılar bembeyazdı.

"Deniiiiiz harika baksana" dedim.

"Ay anneee sabah işim var, ya yollar kapanırsa?" dedi.

Her şey gibi kar da baktığımız yerden anlam kazanıyor.

Memleketin hali hiçbirimize ağız tadıyla kar seyrettirmiyor zaten. Daldığımız beyaz hayaller, aklımıza gelen 'sokaktakiler" ile eriyip gidiyor. Şu an tam o durumdayım.

Eve az evvel girdim.

Kuzenim Nergiskuş ve arkadaşı Hüs'le birlikte bir kahve içesimiz gelmişti. Kahve işte. Her yerde sadesi sade, ortası orta olan; bu yüzden 'meşhur', 'tarihi', 'kömürde' vs. gibi bir sıfata ihtiyacı olmayan sıcak içecek. Çünkü kendisinin en takdir ettiğim sıfatı 'sohbete bahane' olması.

O zaman mahallemizden uzaklaşıp vakit kaybetmeye gerek yok dedik ve kendimizi DERVİŞ BABA, DELİLER, ABDALLAR, MECZUPLAR VE AŞIKLAR KAHVEHANESİ'nin önünde bulduk.

 

 

Dipte bir masaya oturduk. Kahvehanenin (bence dergahın) bağlılarından olduğunu düşündüğüm üç genç kız bendirle ritm çalışıyorlardı. Kahvelerimizi söyledik. Serde dervişlik var ya, ilahilerin sözlerinde düzeltmeler yapmadan duramadım.

 

Dervişlik adabında hatanızın düzeltilmesine sadece sevinirsiniz. Bunu bilmenin rahatlığı ile karıştım kızlara... Zaten onlar da teşekkür ettiler. :)

 

 

kaldırmayı unuttuğum pet şişenin katkılarıyla :((

 

 

 

 

 

 

 

Sonra o girdi içeri. Üstü başı düzgün. Sokakta rastlasam çekinmeden adres sorabileceğim tipte bir delikanlı. Gerçi dışarıdaki soğuğa göre ceketi biraz inceydi ama...

 

Tenha mekanlarda kapıdan biri girince içeridekiler gayri ihtiyari dönüp ona bakarlar. Kural bozulmadı. Kızlar bendirlerine vurmaya ara verdiler. Biz kahve yudumlamaya... Anlık sessizliği içeri giren delikanlı bozdu. Mekandaki biz dahil toplam sekiz kişiye hitaben konuşmaya başladı,

 

"Yetkiliyle görüşebilir miyim? Sormak istediğim bir şey var da."

 

"Buyurun."

 

"Sizi inandıracak bir delilim yok ama sokaktayım. Biraz param var. Ucuz bir otel buldum ama param eksik kaldı. Diyecektim ki..."

 

Yetkili hanım, ki davranışı onun sadece bir hanım değil, tam bir hanımefendi olduğunu gösterdi. Çocuğa 'tamam anlatma, anlatarak daha fazla incinme' dercesine elini kaldırıp susturdu. Kafenin mutfak bölümüne geçip çantasını karıştırmaya başladı. Müşterilerden biri de onun yanına gitti. Aralarında bir iki kelime konuşup, sanırım bir denkleştirme yaptılar. Hanımefendi delikanlının yanına gidip parayı uzattı. Çocuk paraya baktı.

 

"Biliyor musunuz, eksiğim tam bu kadardı."

 

Sakın şaşırmayın. Bunda şaşılacak bir şey yok. Allah ayarladı mı böyle ayarlar. Ona zor bir iş yoktur. Yeter ki her an yanımızda olduğunu unutmayalım.

 

Hanımefendinin kızı,

 

"Abi oturun size sıcak bir çay ikram edeyim" dedi.

 

Biraz sonra delikanlı boş çay bardağını uzattı. Teşekkür edip, Balat'ın bilmediğimiz bir sokağına, bilmediğimiz ucuz bir oteline doğru gözden kayboldu.

 

Annesi geldi aklıma, babası... Kardeşleri var mıydı ki? Arkadaş? Dost? Hikayesi? Okul? Sevgili? Bunların hepsini hak edecek kadar gençti.

 

 

Her yer bembeyaz olduğunda, sadece sevgililerin tatlı aşk sözcükleri yükselmiyor uzay boşluğuna... Ezilip büzülerek "sokaktayım" diyenlerin sesleri de yükseliyor.

 

Biz bu gece bir tanesine denk geldik. Ama biliyorum ki her gece pek çok kere tekrarlanıyor bu dram. Hem de tam biz sıcak evlerimizde kanal kavgası yaparken.

 

Sanırım sokağa çıkarken dua edip, Allah'tan yardım istemek lazım. Yardıma ihtiyacı olan birine yardım edebilme fırsatı vermesi için... Yolumuzu onlarla kesiştirmesi için... Ya da ne bileyim... Yardım edebilmek için yardım istememiz gerekiyor.

 

Bence yani...